Niemalże pozbawiony ograniczeń dostęp do treści dźwiękowych i wizualnych w Internecie oraz swoboda ich kopiowania okazują się bowiem dla nich zbyt kosztowne. Muzyki, filmów, programów, czy gier pilnować mają najnowsze systemy kontroli oparte na technologii DRM, które przeciwdziałać będą używaniu danych cyfrowych w sposób sprzeczny z wolą ich wydawcy. Problem kopiowania i rozpowszechniania treści nie jest nowy, a obawy o załamanie rynku sprzedaży związane ze swobodnym rozpowszechnianiem "reprodukcji" towarzyszyły już ich właścicielom w dobie nośników analogowych. Sytuację zdecydowanie pogorszyło wprowadzenie cyfrowego zapisu, dzięki któremu możliwe stało się kopiowanie filmów, zdjęć, programów czy muzyki w niemal niezmienionej wobec oryginału jakości.

Jedną z pierwszych reakcji na zagrożenie było wprowadzenie prawa DAT Tax, zobowiązującego producentów magnetofonów DAT do instalowania urządzeń pogarszających jakość kolejnych kopii, kolejną - wprowadzenie CSS - systemu szyfrowania zawartości płyt kluczem zapisanym w odtwarzaczu; oba rozwiązania nie zdały jednak egzaminu. Skutecznym narzędziem ochrony danych i sprawowania kontroli nad wykorzystywanymi przez użytkowników treściami okazuje się być dopiero współczesny DRM. Fundamentem systemu i jednocześnie podstawą jego skuteczności jest zbiór dynamicznie zmieniających się kluczy (przydzielanych za pośrednictwem Internetu z centralnego serwera), dzięki czemu możliwe jest czasowe lub warunkowe udostępnianie użytkownikowi określonych treści, a nawet narzucenie mu sposobu korzystania z zakupu.

Obecnie w użyciu jest kilka systemów DRM, jak Windows Media DRM, Fair Play DRM, OpenMG DRM, Helix, AACS oraz powstałe w oparciu o nie bardziej zaawansowane rozwiązania. System oparty o zabezpieczenie treści za pomocą zestawów kluczy pozwala też m.in. na kontrolę przesyłu dźwięku i obrazu w formie danych cyfrowych poprzez interfejsy DVI oraz HDMI (HDCP), czy podniesienie poziomu zabezpieczeń systemu Windows Vista Microsoftu.